Яңгырдан соң балкып кояш чыкты,

Күк капусы ачылган кебек,

Һәрбер яфрак, һәрбер чәчәк чыклы,

Саф бәхеткә манчылган кебек.

Күкләр биек,

Ерак таулар арты күгелҗем,

Син туган көн изге бәйрәм кебек,

Әй, сөендем, балам, сөендем!

Ә менә бала туу сөенечен беренче булып табиб ала. Ул, нәнине үзе тапкандай, куа­­на, әгъзаларының исән-имин бу­луын күреп шатлана, бис­мил­ласын әйтеп, баланы әни­се кулларына тапшыра.

 Бүгенге мәкаләм Тәнзилә Мирза кызы Шиһапова турында. Ул – табиб. Үзе дә табиб гаиләсендә туган. Аның әнисе Рәйсә, Кинель-Черкасс медучилищесын тәмамлагач, Татар Байтуганына эшкә ки­лә. Бу авылда ул елларда мең­нән артык кеше яшәгән. Ачлык, ялангачлык, ачлыктан интегүче ятим балалар, нужа куып хәл­сезләнгән аналар…

Рәйсә үзе дә, көндез медицина пунктында эшләсә, төн­нәрен көлтә бәйләргә йө­ри. Бармыйча калырга ярамый. Рәйсә апаның әнисе Шәм­селбәдәр — Камышлыдан, әтисе Зәки — Мәчәләйдән. Гаи­ләләрендә бала күп туса да, Вазыйх белән Рәйсә генә исән калалар. Кыз бала чагында ук әти-әнисеннән дин нигезләрен өйрәнә. “Кыен вакытларда да, куанычлы минутларда да дога укый идем”, – дип сөйли иде Рәйсә апа яшьлек елларын.

1952 елда Мирзаҗан бе­лән Рәйсә гаиләсендә туган Тәнзилә исә гаиләдә бер бала булып, әти-әнисе кадерендә үсә. Бала Рәйсә апаның да, Мирзаҗан абыйның да бө­тен матурлыгын, табигать гү­зәллеген үзенә туплаган, диярсең. Тән­зиләнең бө­тен уены һәм уен­чыклары да гел больница турында – кур­чак­ларына укол кадый, “җә­рәхәт”ләрен бәй­ли, дарулый… Тора-бара кыз­ның хыя­лы тормышка аша, ул медицина институтын тә­мамлый.

Менә хәзер инде 50 ел буе ул Похвистнево район хас­та­ха­нәсенең бала тудыру йорты мөдире булып эшли. Уйлап карасаң – үзе бер гомер. Пох­вистнево районында гына аның бүлегендә туган бала яши дисәк, ялгышырбыз. Чөнки бирегә бала табарга тирә-як районнардан, регионнардан, хәтта Баш­­кортостаннан да киләләр.

Дөнья ачысы гына менә Тәнзилә Мирзаҗан кызын урап үтми, уллары Марат та, Азат та яшьли бакыйлыкка күчәләр. Күренекле хирург булган тормыш иптәше Рифкать Әсхәт улы да дөньяны иртәрәк куя. Аллага шөкер, кызы белән оныгы исән-саулар, Самарада яшиләр.

Тәнзиләнең санаторийларга һәм чит илләргә барып ял итәргә вакыты юк. Ул – эшне, ә эш аны ярата. Хезмәткәрләренә карата мө­дир бик таләпчән, бөтен нәрсәдә дә тәртип таләп итә. Персоналга бер карашы да җитә: сәгате-минуты белән бөтен эш җиренә җиткереп эшләнгән була. Шул ук вакытта Тәнзилә ханым яхшы психолог та, аралашучан һәм ярдәмчел кеше дә. Ни га­җәп, безнең якларда кыз балаларга еш кына “кендек әби­лә­ре”нең исемен кушалар, шуңа Тәнзиләләр күбәеп китте бит әле. Бу мәкаләбез героеның хөр­мәт казанган шәхес булуын тагын бер кат исбатлый. “Ярый әле баланы Тәнзилә апа таптырды. Ул булмаса, баласыз калып, әни булу бәхетен тоя алмаган булыр идем”, – диючеләр байтак бу якларда. Катлаулы очракларда, тәүлекнең кайсы вакыты булуына карамастан, Тәнзилә эш урынына килеп җитә һәм аның җитәкчелегендә барысы да уңышлы тәмамлана – әни дә, бәби дә исән калалар. Илле ел эчендә андый хәл­ләр күп булган инде, санап бетерерлек түгелдер, дип уйлыйм. Менә, мәсәлән, Стәр­летамакта яшәүче бер Мәчәләй хатыны 43 ел элек бала табарга махсус Тәнзилә янына кайткан булган. “Мин Тәнзиләгә гомерем буе рәх­мәт укыйм. Ул булмаса, бәлки бүген янымда кызым булмас иде. Аллага шөкер, дөньяда шундый табиблар бар. Алар бөтен бәбиләргә – әниләр”, – дип сөйли.

Әниләр көне уңаеннан, бөтен әниләр һәм бәбиләр исеменнән, Тәнзилә “әбие­безне” котлыйбыз, озак елларга исәнлек һәм күңел тынычлыгы телибез.

Самарская областная татарская газета “Бердэмлек”

Автор: Сәгыйдә Субеева