Егет кешегә җитмеш төрле һөнәр дә аз дигән мә­каль Пох­вистнево районының Яңа Мансур авылында яшәүче Ра­мил ИЛЬЯСОВ турында әйтелгән диярсең. Кулыннан килмәгән эше юк: евроремонтлар да ясый, итек аслары да сала. Ә кыш җит­те исә, “тәмле куллы сугымчы” дип, Рамил абыйга мал чалу өчен чират тезелә. Авылдашларының бер генә гозерен дә кире как­мый ул.

Рамил Бәкер улы шушы авылда, күп балалы гаиләдә туып-үскән. “Җиде апам, бер абыемнан соң мин тугызынчы бала булып дөньяга килгәнмен. Әтиебез – Бөек Ватан су­гышын үткән кеше, миңа 10 яшь булганда, ул бакыйлыкка күч­те. Балачагыбыз рәхәт­лектә үтте дип әйтмәс идем, тормыш михнәтләрен күп күр­дек”, – дип сөйли Рамил абый.

Кул астына иртә керә баш­лаган малай сигезенче сый­ныфны тәмамлагач та, бе­ренче “шабашка”сына чыгып китә. Исаклыда ике гаиләлек өй һәм йорт корылмалары төзегән­нә­ре бүгенгедәй хәтерендә. “Ул ва­кытта рәтле техника да, эш кораллары да юк иде бит, шу­ңа бик авыр булды. Җитмәсә, бер­ничә яшьтәшем белән ми­не, сез җиңелрәк, дип, тү­бәгә шлак ташырга куйдылар. Аны такта “трап”лар буйлап ни­чек ташыганыбызны үзебез генә беләбез. Прораб килеп, кат­лам калынлыгын линейка белән үл­чи дә: “Бу урынга азрак салган­сыз”, – дип, тагын китерер­гә куша. Ә хезмәт хакын, сез әле бала гына дип, күпкә ким бирделәр”, – дип искә ала Рамил абый. Әнә шул вакытта инде ул үз көчең белән тир түгеп тапкан акча кадерле булуына төшенә.

…Мәктәпне тәмамлаганнан соң Рамил шоферлыкка укып чыга, аннан армиягә китә. Ко­мандирлары акыллы, җитди егеткә срогыннан тыш хезмәткә калырга тәкъдим итәләр. Тик моңа инде шактый олы яшьтә булган әнисе каршы килә. “Хәрби хезмәттән соң шәһәрдә төпләнеп калырга да була иде. Тик язмышым гомерлеккә туган авылым белән бәйләнгән булган икән. Моңа бер генә дә үкенмим.  Авылда халык ачык, күршеләр белән рәхәтләнеп аралашып яшибез, шәһәрдәгечә, “таш читлек”кә бикләнеп гомер иткән кебек түгел инде. Тормышымнан канәгатьмен”, – дип сөйли Рамил Бәкер улы.

Авылда ул үз бәхетен таба. Сөйгән яры Рушания белән гаилә коралар, берсеннән-бер­се акыллы ике бала үстерәләр. Рамил абый тормыш барсын, балалар кешедән ким-хур бул­масын дип тырыша. Кышын колхоз фермасында кочегар бу­лып эшләсә, яздан көзгә кадәр, бригада җыеп, “шабашка”га чыгып китә. “Әлбәттә, Руша­ниям уңган булмаса, чит­тә акча эшли алмаган булыр идем. Ул елларда күпләп мал-туар асрый, бакча тутырып яшел­чә үстерә идек. Йорт эш­ләре дә, балаларны тәрбияләү дә аның өстендә  булды”, – дип хатынына рәхмәтләр укый гаилә башлыгы.

Кызлары Румия белән ул­лары Раил инде үсеп җитеп, бүген Самарада үз гаиләләре белән яшиләр. Төп йортта ба­лалар, аеруча оныклар, һәрвакыт көтеп алынган ку­нак. Алар кайтмаганда да, Ра­мил абый белән Рушания апа­ның күңелсезләнеп утырырга вакытлары юк. Мал-туарны элек­кегечә күп итеп асрамаса­лар да, ике баш мөгезле эре терлек, каз-үрдәкләр тоталар, куян үрчетәләр, бакчаларында җиләк-җимеш, яшелчә үсте­рәләр. Тынгы белмәс Рамил абый да һаман эштә, яңадан-яңа һөнәрләр үзләштерә, беле­мен камилләштерә. Кышкы озын төннәрдә оста авылдашла­рына итек аслары сала. “Аяклары җылыда йөрсен, сау-сәламәт булсыннар”, – дип, теләкләрен тели-тели, җан җылысын кушып эшли ул. Заманадан артта калмаска теләп, пластик тәрәзәләр куярга да өйрәнгән, өй түбәләрен дә заманча ясап куя белә. Реклама биреп тора­сы юк, аның алтын куллары ту­рында кешеләр бер-берсеннән ишетеп, заказларны яудырып торалар. Тирә-як авыллардан гына түгел, Самара, Тольятти шәһәрләреннән, Черноречье бистәсеннән да шалтыраталар. Вак-төяк эшләрне ул үзе генә яисә иптәше белән башкарып чыга. Ә йорт төзү, түбә чыгару кебек зур эшләр булганда, бригада белән баралар. 

– Мин – гади эш кешесе, һәр һөнәргә үзем өйрәндем. Хәзер заман техникасы эшне күпкә җиңеләйтә. Эш коралларын, төзелеш материалларын та­бу да проблема түгел, һәр кибеттә сатыла, – дип сөйли Рамил абый. Ә менә авылда эш юк дип зарланучыларга чын-чынлап аптырый. Иренмә генә – эше дә, акчасы да була. Үз тәҗрибәсенә таянып әйтә ул бу сүзләрне.

Алия Арсланова.

Бердэмлек